ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΣΤΑΥΡΙΑΝΙΔΗ
Τον θυμάμαι να μπαίνει στο Δημοτικό Στάδιο Δράμας με ένα σακίδιο στην πλάτη και έναν φακό κεφαλής αναμμένο. Πάντα σωστά ντυμένος και εξοπλισμένος ανάλογα με τον καιρό. Ακόμη και στις προπονήσεις του! Έτρεχε αθόρυβα, με μικρά, συχνά βήματα, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και μια καλοσυνάτη έκφραση. Το χαμόγελό του τόνιζε τις ρυτίδες στα μάτια του που φανέρωναν ότι είχε χαμογελάσει πολύ στη ζωή του.
Συνέχιζε για αρκετές στροφές στο χόρτο ή το ταρτάν και μερικά ανοίγματα. Συνήθως με αντίστροφη φορά, δεξιόστροφα για να αλλάζει το πάτημά του. Συχνά, ανταλλάζαμε μερικές κουβέντες, πάντα ήσυχες, θετικές και καλοπροαίρετες. Δεν τον άκουσα ποτέ να γκρινιάζει ή να βαρυγκομά για κάτι.
Έτρεχε μέχρι να κλείσει το στάδιο για να συνεχίσει την προπόνηση στους πρόποδες του Κορυλόβου για λίγες ακόμη ώρες, ώστε να συνηθίσει τη νύχτα στο δάσος όταν βρίσκονταν σε προετοιμασία για κάποιον υπερμαραθώνιο αγώνα βουνού, συχνότερα αυτόν του Παρανεστίου Δράμας στην Οροσειρά της Ροδόπης που τόσο αγαπούσε!
Παρότι είμαι ακόμα συγκλονισμένος από την είδηση του άδικου θανάτου του θα ήθελα να συστήσω τον φίλο, συνάδελφο Καθηγητή Φυσικής Αγωγής, προπονητή και συντοπίτη μου Χρήστο Σταυριανίδη σε όσους δεν τον γνώρισαν. Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στον Άνθρωπο Χρήστο.
Δεν θα ήθελα να σταθώ τόσο στο πόσο σπουδαίος αθλητής ορεινού τρεξίματος και υπέρ μαραθώνιων αποστάσεων, ούτε στο πόσο καλός και δοτικός προπονητής μεγάλων αποστάσεων ήταν. Μοιράζονταν πάντα απλόχερα τις γνώσεις του με όποιον τον ρωτούσε οτιδήποτε.
Θα χρειαζόταν ένα πολυσέλιδο άρθρο για να αναφερθούν οι επιτυχίες του και τα βάθρα σε σειρά αγώνων διαφόρων αποστάσεων. Δεν θα ήθελα να σταθώ ούτε στις πολλαπλές ποδηλατικές του επιτυχίες ως αθλητής και προπονητής. Τις γνωρίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι του αθλητικού χώρου.
Ίσως να είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων για τον οποίο δεν μπορείς να εκφράσεις κάτι αρνητικό ως προς τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του. Από την άλλη πλευρά δεν άκουσα ποτέ τον ίδιο να εκφράζει κάτι αρνητικό για κάποιον άλλον. Και το τελευταίο δεν είναι μόνο δική μου άποψη αλλά αρκετών ατόμων που τον γνώρισαν.
Ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε τα βουνά της Δράμας και τη φύση γενικότερα. Τα επισκέπτονταν συχνά και τα γνώριζε όσο ελάχιστοι. Ακούραστος πεζοπόρος, δρομέας, ποδηλάτης, σκιέρ, γυμναστής, προπονητής. Έτρεχε αθόρυβα και ήρεμα όπως ζούσε. Χωρίς να ενοχλεί κανέναν και χωρίς καμία έπαρση.
Τα Δημοτικά Σχολεία της Δράμας όπου δίδαξε και θα δίδασκε τα επόμενα χρόνια θα είναι φτωχότερα χωρίς την παρουσία του. Ήταν από τους γυμναστές που θα ήθελες να διδάσκει το παιδί σου για να του μπολιάσει την αγάπη του για τον αθλητισμό, την κίνηση και τη φύση. Να το κάνει πιο ηθικό και δίκαιο. Η παρουσία του στις σχολικές αθλητικές εκδηλώσεις ήταν συνεχής και πάντα στη σωστή βάση της καθολικής συμμετοχής των παιδιών, χωρίς να είναι το επίκεντρο η νίκη, αλλά η συμμετοχή και η χαρά των παιδιών, όπως αρμόζει στις τρυφερές ηλικίες του δημοτικού.
Θυμάμαι σαν χθες την πεζοπορία του Δημοτικού Σχολείου όπου δίδασκε φέτος στους αγώνες ΑθλοΠΑΙΔΕΊΑΣ Ποδοσφαίρου Δημοτικών Σχολείων. Μια πολύχρωμη, γελαστή παρέα παιδιών, αγοριών και κοριτσιών, να βαδίζουν χαρούμενα στην αριστερή πλευρά του δρόμου, φορώντας τα καπέλα τους, με το σακίδιο στην πλάτη και τον Χρήστο να τους οδηγεί με το χαμόγελο σχηματισμένο, σαν ζωγραφιά, και να τους μιλά πάντα με ευγένεια, αγάπη και νοιάξιμο. Η πραότητά του στον πάγκο των ομάδων του και η γλυκύτητα με την οποία μιλούσε στα παιδιά ξεχώριζε!
Καταλαβαίνω ότι τίποτα δεν μπορεί να σκεπάσει τη θλίψη των δικών του παιδιών και της οικογένειάς του. Η απώλεια του θα είναι εμφανής στην πόλη μας, και όχι μόνο! Θα ήθελα όμως να μεταφέρω στην Ελισάβετ, τον Ηλία και τον Ιωάννη τη σκέψη μου ότι ήταν πολύ τυχεροί που είχαν πατέρα έναν άνθρωπο όπως ο Χρήστος. Φαντάζομαι ότι το γνωρίζουν ήδη. Είμαι σίγουρος ότι τούς μπόλιασε κάτι από την καλοσύνη, την ευγένεια και το πάθος του για ότι κάνουν!
Συχνά αναρωτιέμαι γιατί να μην εκφράζουμε τις θετικές μας σκέψεις για κάποιον συνάνθρωπό μας όσο βρίσκεται εν ζωή. Μάλλον γιατί πιστεύουμε ότι θα ζήσει πολλά ακόμα χρόνια και μας φαίνεται περιττό. Αν η κοινωνία μας είχε περισσότερους ανθρώπους σαν τον Χρήστο, σίγουρα θα ήταν ομορφότερη και πιο δίκαιη.
Παρότι δεν το χωράει ο νους μας ότι έφυγες, ελπίζουμε ότι μέσα στο χρόνια που έζησες χόρτασες φύση, κίνηση και ζωή όσο λίγοι άνθρωποι. Ευχαριστούμε για όσα μας δίδαξες, χωρίς να μας τα διδάξεις!
Θα σε θυμόμαστε πάντα ως ένα πρότυπο σπάνιου, χαρισματικού ανθρώπου. Θα σε σκέφτομαι πάντα ανεβασμένο σε ένα βάθρο. Προσωπικά, όχι στο βάθος των καλύτερων επιδόσεων και της νίκης, αλλά αυτό της Ανθρωπιάς!
Δημήτρης Τζεφαλής, Έλληνας καθηγητής Φυσικής Αγωγής και προπονητής δρόμων αντοχής, με σημαντική η παρουσία του στον χώρο του αθλητισμού και της συγγραφής.
