Το Διοικητικό Συμβούλιο του Επιμελητηρίου Δράμας, απασχόλησε εκτός ημερησίας διατάξεως, το θέμα του ΟΠΕΚΕΠΕ και της απάτης σε βάρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας μόνο αποτροπιασμό & θυμό έχουν προκαλέσει στους έντιμους ανθρώπους της παραγωγής, τους απλούς φορολογούμενους πολίτες που για ακόμη μια φορά βλέπουν ότι θα πληρώσουν τις αστοχίες και την ανυπαρξία ελεγκτικών μηχανισμών μιας πολιτείας που επέτρεψε εδώ και χρόνια την απάτη από επιτήδειους. Η παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας μέσω της δικογραφίας που έχει σχηματίσει και η εξελισσόμενη διερεύνηση του σκανδάλου, είναι μια ευκαιρία να καθαρίσει το τοπίο σε όλα τα επίπεδα. Στην συζήτηση καταδείχθηκε ότι η κατάχρηση ευρωπαϊκών & δημόσιων πόρων αγγίζει τις ευρύτερες αξίες όπως την δικαιοσύνη, την κοινωνική αλληλεγγύη και τον σεβασμό σε όσους παράγουν και εργάζονται καθημερινά να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Αναδείχθηκε μέσα από την συζήτηση, ότι η αποκάλυψη έστω καθυστερημένα, του συγκεκριμένου σκανδάλου μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία για ολοκληρωτική κάθαρση συνολικά του συστήματος. Ειδικότερα έγιναν προτάσεις για πρακτικά μέτρα, όπου βασικό θέμα είναι η δημιουργία επιτέλους ενός καθαρού μητρώου των πραγματικά ενεργών κατ’ επάγγελμα αγροτών και η σύνδεση των επιδοτήσεων μόνο με την αποδείξιμη πραγματική παραγωγή. Να υπάρχουν έλεγχοι από ανεξάρτητες αρχές και διαφάνεια με την συμμετοχή των πολιτών μέσω ψηφιακής πλατφόρμας καταγγελιών των φαινομένων απάτης ώστε να αποθαρρύνονται οι επιτήδειοι. Επισημάνθηκε ότι η ποινική δίωξη όλων αυτών των επιτήδειων δεν αρκεί & θα πρέπει να υπάρξει επιστροφή των αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών στο δημόσιο, η επιβολή προστίμων και ο αποκλεισμός από μελλοντικές επιδοτήσεις. Τέλος η δημόσια παρέμβαση του Επιμελητηρίου Δράμας κινείται στην κατεύθυνση ότι επειδή ο Αγροτοδιατροφικός τομέας που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα πεδία της οικονομίας & της ανάπτυξης στην χώρα, έχει υποστεί τα πάνδεινα & έχει μείνει πίσω από τις εξελίξεις συρρικνωμένος, υπάρχει άμεση ανάγκη για διαφάνεια, ανεξάρτητους μηχανισμούς ελέγχου, χρήση τεχνολογίας και πρωτίστως πολιτική βούληση, ώστε να δημιουργηθούν επιτέλους οι συνθήκες σεβασμού των ενεργών και τίμιων παραγωγών που θα είναι αποκλειστικά και μόνο οι πραγματικοί δικαιούχοι των επιδοτήσεων.
Τέλος ο Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Δράμας Στέφανος Γεωργιάδης τοποθετήθηκε με αφορμή το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και την Διαφθορά ως Υπαρξιακή Απειλή των Κοινωνικών Αξιών, με ομιλία του προς τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου ως κάτωθι:
ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ ΔΡΑΜΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ ΣΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
«Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι απλά μια υπόθεση διαφθοράς. Είναι ένας καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας και του τρόπου με τον οποίο διαμορφώνονται οι σχέσεις εξουσίας, εμπιστοσύνης και πολιτικής νομιμοποίησης.
Υπήρχε και υπάρχει Συστημική Διαφθορά με οργανωμένη απάτη στα ευρωπαϊκά κονδύλια, μέσω ψευδών δηλώσεων από επιτήδειους που πολλοί από αυτούς δεν είναι καν αγρότες & κτηνοτρόφοι. Οι Πελατειακές σχέσεις μέσω των επιδοτήσεων αναπτύχθηκαν ως εργαλείο πολιτικής επιρροής, ενισχύοντας συγκεκριμένες ομάδες με βάση κομματικές διασυνδέσεις. Η ατιμωρησία και θεσμική αδυναμία λόγω απουσίας αποτελεσματικών ελεγκτικών μηχανισμών ενίσχυσε την αίσθηση ότι η διαφθορά είναι όχι μόνο ανεκτή αλλά και αναμενόμενη.
Οι Κοινωνικές επιπτώσεις & η Κρίση εμπιστοσύνης εξαιτίας του φαινομένου, είναι εξόχως σημαντικές. Οι πολίτες νιώθουν αποξενωμένοι από τους θεσμούς, θεωρώντας ότι η συμμετοχή στη δημοκρατική διαδικασία δεν έχει νόημα. Με Κοινωνικό κυνισμό η διαφθορά αντιμετωπίζεται ως «κανονικότητα», οδηγώντας σε παθητική αποδοχή και αναπαραγωγή του φαινομένου. Οι Ανισότητες και ο διχασμός έκαναν την εμφάνιση τους. Η άνιση κατανομή πόρων εντείνει τις κοινωνικές αντιθέσεις, δημιουργώντας «στρατόπεδα» προνομιούχων και αποκλεισμένων.
Η Δομική παθογένεια του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, αλλά μέρος ενός ευρύτερου μοντέλου λειτουργίας του κράτους και δεν είναι μόνο υπόθεση που αφορά την τελευταία τετραετία. Η διαχείριση δημόσιου & ευρωπαϊκού χρήματος δεν είναι τεχνικό θέμα μόνο αλλά πρωτίστως ηθικό ζήτημα. Η υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ πλήττει την αξιοπιστία της Ελλάδας στην ΕΕ, θέτοντας σε κίνδυνο τη χρηματοδότηση και τις επενδύσεις. Σαφώς σε αυτό το θέμα δεν είναι άμοιρη ευθυνών και η ίδια η ΕΕ, που δεν κατάφερε λόγω ανοχής, κακού σχεδιασμού και καθυστερήσεων στην αντιμετώπιση των φαινομένων διαφθοράς, να δημιουργήσει την αναγκαία συνθήκη διασφάλισης των πόρων πριν αυτοί καταλήξουν σε επιτήδειους. Αν το δούμε ως κοινωνικό φαινόμενο, το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι ένα μάθημα για το πώς η διαφθορά δεν είναι απλώς παρανομία, αλλά μηχανισμός εξουσίας.
Η διαφθορά δεν αλλοιώνει μόνο τη λειτουργία του κράτους. Διαβρώνει και τις αξίες πάνω στις οποίες είναι χτισμένη μια κοινωνία. Βιώνουμε την Απαξίωση της δικαιοσύνης λόγω ατιμωρισίας καθώς και Πλήγμα στην αξιοκρατία, διότι τελικά οι θέσεις εξουσίας και οι πόροι διανέμονται με γνώμονα τις σχέσεις & όχι την ικανότητα. Έτσι, η προσπάθεια και το ήθος υποβαθμίζονται. Η κοινωνία Εξοικειώνεται με την ανηθικότητα διότι η διαφθορά, όταν γίνεται κανονικότητα, αλλάζει τα όρια του ηθικά αποδεκτού. Οι πολίτες μαθαίνουν να ανέχονται ή να δικαιολογούν τις αθέμιτες πρακτικές. Επέρχεται ταυτόχρονα Μείωση του κοινωνικού κεφαλαίου λόγω επιδείνωσης της εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών. Αν ο καθένας υποψιάζεται τον άλλον για ανέντιμη συμπεριφορά, διαλύεται η συλλογική αίσθηση δικαιοσύνης και συνεργασίας.
Επικρατεί ο Ατομισμός και η αποξένωση αντί συλλογικής δράσης, με ενίσχυση της αντίληψης ότι «ο καθένας για τον εαυτό του», καθώς θεωρείται πως δεν υπάρχουν κοινοί κανόνες.
Αυτός ο «ηθικός εθισμός» οδηγεί στη σταδιακή αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού. Η κοινωνία παύει να στηρίζεται σε αξίες όπως η ειλικρίνεια, η ευθύνη και η εμπιστοσύνη, και υιοθετεί ένα πλαίσιο συμφεροντολογίας και παθητικότητας. Η διαφθορά δεν είναι απλώς παράβαση του νόμου. Είναι παραβίαση του άγραφου κοινωνικού συμβολαίου. Όταν η αδικία παύει να σοκάρει και αρχίζει να θεωρείται «σύστημα», τότε οι αξίες παύουν να είναι πυξίδα και μετατρέπονται σε μνήμη.
Στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές σύγχρονες δημοκρατίες, η διαφθορά αποκτά πολιτισμική διάσταση. Δεν περιορίζεται στα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας. Εισχωρεί στο καθημερινό, στο «δε βαριέσαι», στο «κι εγώ τι να κάνω;». Γίνεται τρόπος σκέψης. Τρόπος ζωής.
Ο Πλάτωνας είχε προβλέψει: «Η δίκαιη πολιτεία προϋποθέτει δίκαιους πολίτες. Όταν η λογική και η αρετή υποτάσσονται στην επιθυμία και στον φόβο, η κοινωνία μετατρέπεται σε παγίδα συμφερόντων. Η διαφθορά δεν είναι παρά η πολιτική τυραννία της ανισορροπίας της ψυχής.» Ο Πλάτωνας θα έβλεπε τη σημερινή κατάσταση ως απόδειξη ψυχικής έκπτωσης. Και όχι μόνο των ηγετών, αλλά των πολιτών που ανέχονται, ακολουθούν ή απλώς αδιαφορούν.
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την αποδόμηση του νοήματος. Η «μετα-αλήθεια» κυριαρχεί: η αίσθηση υπερτερεί του γεγονότος. Ο «έντιμος» είναι ύποπτος. Ο «τίμιος» είναι γραφικός. Και το «όλοι είναι ίδιοι» λειτουργεί σαν άλλοθι συλλογικής απραξίας. Κάθε φορά που ένας διεφθαρμένος δεν τιμωρείται, ένας έντιμος πολίτης αποθαρρύνεται. Κι έτσι, η ηθική υποχωρεί, όχι επειδή η κοινωνία είναι κακή, αλλά επειδή έπαψε να την υπερασπίζεται.
Ο πραγματικός αγώνας κατά της διαφθοράς είναι αγώνας υπέρ της παιδείας. Όχι της εκπαίδευσης με διαγωνίσματα και εξετάσεις. Αλλά της παιδείας με αξίες, ήθος και λογική. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο τι μαθαίνουμε. Είναι πώς επιλέγουμε να ζούμε. Σε μια κοινωνία που θεωρεί την τιμιότητα αφέλεια και τη διαφθορά μαεστρία, το να είσαι έντιμος είναι πράξη αντίστασης. Και αυτή η αντίσταση δεν χρειάζεται μικρόφωνα, χρειάζεται συνείδηση.
